Filmpje Damhert
Respect
Het
is dinsdag 22 oktober 2013. Het wekkertje gaat weer. M'n vriendin kijkt
niet blij. Wat natuurlijk logisch is want het is pas 5:30! Snel ga ik
douchen en mezelf aankleden.
M'n fotospullen zijn gecheckt. Hup de
auto in en gaan. Onderweg loopt m'n adrenaline op! Want wat kom ik
vandaag weer tegen? Ga ik vandaag wel die 'top-plaat' maken?
Dan rijd
ik het parkeerterrein op. Het is nog donker, en….. Er is nog niemand,
ik ben de eerste! Dat is mooi! Op het moment dat er veel auto's staan
dan weet ik, de dieren onrustig worden. En dat maakt het mij dan
eigenlijk ook. Snel pak ik mijn statief en m'n camera, en ik ga lopen.
En ik ben er nog niet, want de "plek'" waar ik wil zijn is ongeveer 7
tot 8 kilometer verder. Op zich niet ver, maar met m'n fotoarsenaal is
het best een opgave. Snel ga ik harder lopen. Want ik wil er zijn
voordat de
zon opkomt. Het licht is dan op z'n best, en de dieren
zijn dan het meest actief. Plotseling hoor ik een geluid. Een burl van
een damhert. Ik zie hem niet maar hij zit in het bos. Ik heb kans dat
dit wel eens een mooie dag kan worden! Op de "plek" aangekomen, dan
voel, hoor, en ruik ik de hormonen! Het is Bronsttijd! Het is er een
complete chaos, overal burlen de bokken (mannetjesherten). Het is een
geluid, alsof iemand zwaar loopt te 'boeren', maar dan met een zware
bas. Ik hoor opeens een raar geluid.
Alsof iemand met een stok tegen
een andere stok slaat! Ik draai me om en zie dat 2 mannetjes aan het
vechten zijn! Het gaat er best hard aan toe. Ze slaan met hun geweien
tegen elkaar. Het gaat best lang door. Je ziet dat ze moe worden, maar
er wordt niet opgegeven. Het is het recht van de sterkste. Dan na een
kwartier stopt het. Het ene hert loopt verslagen weg. Hij is weggejaagd
door het oudere mannetje. Dan zakt de overwinnaar door zijn knieën, hij
is moe. Ik besluit om naar hem toe te kruipen.
Hij ligt nu met zijn
snuit in de bladeren, hij is uitgeput.Ik wil hem niet opjagen, dus ik
wil hem heel voorzichtig benaderen. Zou ik nu een top foto kunnen maken?
Elke keer als ik een klein stukje verder naar hem toe kruip, gaan z'n
ogen iets meer open. Okay… Rustig blijven zitten, en weer een stukje
kruipen. Dat 'proces' herhaalde ik een paar keer.
Toen ik op dat
moment op mijn telefoon keek, bleek dat ik 1 1/2 uur verder ben.
Gelukkig, het hert heeft mij geaccepteerd, er gaan dan ook veel emoties
door mij heen, een euforisch, maar ook een ontroerend gevoel. Heel
rustig maak ik "de" foto, en besluit dat het genoeg is. Ik bedank de
damhert, en laat hem lekker slapen.
Stanley Quarré
: